‘Nee, dat geloof ik niet hoor, dat ik doodga’. Ze ontkent vaak dat ze ziek is en vindt het vervelend als we erover praten. ‘Maar ik ben er wel mee bezig’, zei ik tegen mijn moeder, ‘ik ben voortdurend afscheid van je aan het nemen.’ ‘Ik ook’, vulde mijn vader aan.
Read MoreEen goede vriend vertelde dat hij heel lang boos was geweest op een collega die hem had bedrogen. ‘Je wás niet boos, je bent nog steeds boos’, liet mijn moeder hem weten.
Read MoreWaarom moet het einde van het leven (de ouderdom met de ziektes die daarbij kunnen ontstaan) worden uitgebannen en uitsluitend als een verschrikkelijk noodlot worden gezien? Mijn ouders vergelijken hun leven niet met het leven wat ze anders zouden kunnen hebben, nee ze zijn mét het leven dat ze hebben.
Read MoreHet voelt gek om geld te krijgen om te zorgen voor iemand van wie ik houd. Maar het schept veel ruimte. Want nu kan ik tijd vrijmaken om mijn moeder vaker te zien en kan ik mijn vader eindelijk op structurele basis helpen.
Read MoreNaarmate het verhaal van de directeur vorderde, kreeg ik het steeds benauwder. Er was op zich niets op aan te merken, ze zoomde in op het probleem van dementie voor de Nederlandse samenleving. Maar het leek net alsof het niet om echte mensen ging, maar om een situatie die ver van haar af stond.
Read MoreIk verwachtte niet dat ik die avond nog contact met haar zou kunnen krijgen. Toen bedacht ik me dat we vroeger altijd scrabbelden samen met oma. Zou mijn moeder het nog kunnen? Ik zou haar ook niet nog meer van slag willen brengen door een confrontatie met haar verloren vermogens.
Read MoreAl was ze allang vergeten wat er was voorgevallen, ze wist nog wel dat er iets was voorgevallen…
Read MoreAnna Myrte Korteweg interviewde haar eigen moeder en vader, en vertelt ook haar persoonlijke verhaal.
Read MoreDe ziekte van het vergeten. Langzaamaan verlies je meer en meer je herinneringen, je gevoel van identiteit, je referentiekaders. Je verdwaalt op straat en in je geheugen.
Read More