Hand in hand

‘Ik ben bang’, zegt mijn moeder als we over straat wandelen. ‘Oh echt, wat is er aan de hand?’, vraag ik om haar gerust te stellen, terwijl ik natuurlijk allang weet waar dit over gaat. ‘Ja, stel je voor dat ik hem niet meer vind. Of dat hij weg is.’ Hans dus. Mijn vader waar ze het elke minuut wel een keer over heeft als ze niet samen zijn.

In een opwelling pak ik haar hand. Haar linkerhand die helemaal verkrampt is (ze kan drie vingers niet meer strekken) omdat ze vijf jaar geleden na een val tijdens een wandeling in de sneeuw in Sauerland helemaal verkeerd is geopereerd in een Duits provinciaals ziekenhuis. Er is toen onder andere een zenuw doorgesneden. Na twee operaties zat nog een keer opereren er niet in. Weer een narcose zou te riskant zijn. En ze zou haar arm nooit zo lang na de operatie stil kunnen houden. Of het gips laten zitten. Mijn vader trof haar toen in 2016 middenin de nacht aan met een schaar in de hand, al knippend in het gips.

Als vanzelfsprekend uitgaand van haar afwijzing ben ik helemaal verbaasd dat ze haar hand niet terugtrekt. Zo ken ik haar niet. Zo ken ik ons niet. Behalve heel vroeger dan.

Dus lopen we ineens hand in hand over straat, ik met mijn hand om haar hand omdat ze haar vingers niet kan sluiten. Een tegelijk heel nieuwe en vertrouwde ervaring. Het voelt ook wel heel passend om haar zo over straat te leiden in het grote doolhof waar ze zich bevindt. Een nieuwe rol die haar (en de situatie) rust geeft. Niet de rol van dochter maar van een gids of begeleider.

Ze ontspant weer wat. Het gevoel van veiligheid doet haar duidelijk goed. En kijk nou, aan het eind van dit paadje bij de ingang van het mooiste hofje van Zutphen waarboven nota bene in steen een oude man en vrouw zijn gehouwen, komt mijn vader ons tegemoet. Hij ging toevallig net even een wandelingetje maken.

Ze laat meteen mijn hand los en stuift naar hem toe. ‘Je was ineens weg. Je was zomaar vertrokken’, zegt ze nog net niet in tranen als ze hem omhelst alsof het een weerzien na jaren is.

Ze is ineens niet meer bang maar heel vrolijk als we gezamenlijk terug naar hun huis lopen.